Zaczynamy i kończymy w Schronisku PTTK Kudłacze, pod którym (bez mała) parkujemy. Trasa jest łatwa i przyjemna, a zimą dodatkowo bogata w śnieg! Bierzcie sanki na plecy i ruszajcie!
Z Kudłaczy na Lubomir prowadzi kilka szlaków, z których najbardziej popularny i bodaj najłatwiejszy jest czerwony. My też poszliśmy nim. Po drodze, niedaleko szczytu znajdziecie świetne miejsce na posiłek. To tutaj szlak czerwony łączy się z czarnym, który z kolei wybraliśmy w drodze powrotnej.
Niedaleko za Łysiną (szczytem mijanym po drodze na Lubomir) możemy się posilić z takim oto widokiem.
Na szczycie Lubomira znajduje się obserwatorium astronomiczne, normalnie czynne dla gości, niestety nie w pandemii. Warto jednak sprawdzać ich stronę www: http://obserwatorium.lubomir.weglowka.pl/obserwatorium/index.php. Obecny budynek oddany został w 2007 roku, a powstał w miejscu przedwojennego obserwatorium.
Wkrótce po objęciu stanowiska dyrektora Obserwatorium Krakowskiego w 1919 profesor Tadeusz Banachiewicz wpadł na pomysł wybudowania zamiejskiej stacji obserwacyjnej. Wybrano szczyt Lubomir (wtedy – do 1932 – zwany Łysiną) dzięki niewielkiej odległości od Krakowa (33 km), statystycznie dobrej pogodzie oraz brakowi źródeł zanieczyszczenia powietrza i świateł w najbliższej okolicy.
Właściciel terenu, książę Kazimierz Lubomirski podarował 10 ha lasu na szczycie góry oraz leśniczówkę na rzecz stacji. Budowę zakończono w 1922 i oddano stację do użytku 2 czerwca. Pierwszym jej kierownikiem został Jan Gadomski.
Początkowo stacja była wyposażona w 2 refraktory: o średnicy 135 mm i o średnicy 76 mm. Znajdowała się tu również stacja meteorologiczna. W obserwatorium nie było prądu elektrycznego ani telefonu. W późniejszych latach zainstalowano kolejny teleskop, o średnicy 115 mm.
